Ses maande lank was ek glad nie by ‘n haarkapper nie.
Weens ‘n haarstyl wat my ouma eens afkeurend na verwys het as “bandiet”, had al my hare ses maande gelede dieselfde wegspringpunt. Getrou aan hul aard groei die goed toe almal teen gelyke tempo. Die resultaat: ‘n mullet. Of, om meer tegnies daarmee om te gaan, iets wat baie maklik vir ‘n mullet aangesien kan word. Die mullet is immers iets wat goed in Duitsland onthou word, verseker daardie immer veranderende bron van wysheid, ikoon van ‘n postmoderne samelewing en relatiewe kennis, Wikipedia, my:
The mullet is well known and widely remembered in Germany, where it is known as the “Vokuhila”, which is an acronym for “vorne-kurz-hinten-lang” or “short in front and long in back”.
Wat my die meeste aan my eksperiment gegrief het, is die gepof aan die agterkant wat heeltemal te veel aan ‘n skouduif herinner het. Kort voor lank sou ek iets moes doen. So, om ‘n lang storie kort te maak, besluit ek om maar tou op te gooi en ‘n haarkapper te besoek.
Op aanbeveling dwaal ek toe in ‘n voorgestelde straat af, maar die gewensde haarkapper het klaarblyklik onlangs verskuif – of ten minste van naam verander. Die belangrikste inligting gewaar ek darem in die nuwe besigheid se venster: “Ohne Termin” (“sonder afspraak”). Dis die in-ding hier in Duitsland; alle haarkappers hou hierdie sleutelwoorde heel opsigtelik voor. (Iemand moet tog asseblief die konsep na Suid-Afrika uitvoer!) Vinnig glip my blik oor die pryslys – daar is ‘n billike 10 Euro haarsny in sig. Die enigste kliënt versterk ook my vertroue in my surrogaathaarkapper: nou ja, eintlik weet ek glad nie hoe kieskeurig nonne oor hul haarkappers is nie, maar hulle is darem seker op die regte pad.
Die haarkapper begroet my met soveel vreugde dat dit lyk of sy jare laas ‘n kliënt gesien het. (Die non moes seker nogal in die gesig gevat gewees het – maar sy was darem ook in goeie hande.) Ek moes egter weet die gort is gaar toe die haarkapper my soos ‘n wafferse kelnerin ‘n Cappucino aanbied. Dalk ‘n koffie? Dalk ‘n water? Nee, dankie. Nou sit, wat kan ons vandag vir u doen? Kort, kort asseblief. ‘n Hele gesprek volg (van die haarkapper se kant af) wat handel oor mode en style en dinge, waarvan die gevolg is dat ons altwee uiteindelik weet ons wil my hare kort gesny hê. Tog wil sy graag die hare bo ‘n bietjie langer los as dié aan die kant – dis immers so vervelig om mens se hare so in ewewig te dra. Nou goed, hoe kan ek anders as om my haarkapper te vertrou? Dis immers hoe ek grootgeword het! Het ek dan nie vandat ek nog ‘n tjokker was my hare by Oom Manie laat sny nie?.
Oom Manie was daardie tyd al oud van dae; sy hande het altyd in die hoekies van my oë gebewe as hy gierts-gierts met sy skêr hier langs my ore besig was. Alhoewel ek soos ‘n steenpilaar daar gesit het, het ek altyd met die ander oog probeer kyk of daar ‘n mediese kissie in die nabyheid was; maar al wat ek ooit kon opspoor was die watte waarmee Oom Manie sy outydse skeermeslemmetjies skoongemaak het. (Dáárdie naskeermiddel se reuk herinner my tot vandag toe nog aan hom!) Die oom was eintlik al afgetree, en het vir ekstra inkomste nog by sy huis hare gesny. Ná Oom Manie tot sterwe gekom het, het sy haarkapperstoel – soos ‘n koning se septer – ‘n staanplek gevind in ‘n ander huishaarkapper se voorkamer. Daar staan die stoel tot vandag toe nog. As ek toevallig in Vereeniging se wêreld is, en nodig het om hare te sny, gaan sit ek ook nog met graagte daarop.
Waar was ons? O ja, by die kelnerin wat my toe vriendelik beveel om langs die non by die wasbak stelling in te neem. Teen hierdie tyd sien ek groot moeilikheid kom! My verwagtinge van 10 Euro het ek nou begin skat op 27. Natuurlik sou ek nog enige tyd kon stop. Dis boonop nie uit geldnood dat ek die sneeubal sou wou stop nie – ek het immers 6 maande se haarsnygeld in reserwe. Nee, ek sien hier kom ‘n gepamperlang waartydens ek geen eerstehulpkissies gaan besigtig nie, maar eerder die horlosie – in slow motion. Die vrees om woorde op sulke onbekende Duitse terrein te voorskyn te bring, laat egter my hare rys. Ek dink onwillekeurig aan ‘n bordjie wat in Prof Steyn, my studieleier, se kantoor hang: “Komm zur Sache, reden kannst du beim Friseur.” (“Kom tot die punt, jy kan by die haarkapper praatjies maak.”) Hoe ironies.
Na die kopwas word ek weer na “ons plek” weggestuur – die stoel op die hoek. Êrens moes ek iets verkeerd verstaan het, want die dame begin toe die hare tussen my wenkbroue uitpluk. Ek het nie eers geweet ek hét hare tussen my wenkbroue nie! Toe word die wenkbroue self ook bygedam; weereens is ek nie seker of ek daartoe toestemming verleen het nie. Uit die hoek van my oog sien ek nóg watte nóg horlosie, maar wel ‘n digitale fotoraam, waarop ‘n Wella advertensie met Charlize Theron herhaaldelik uitgesaai word. “Hey, sy kom ook uit Suid-Afrika!” wil ek die haarkapper meedeel; maar ek kan nie. Ten minste voel ek nie meer so alleen in die modewêreld nie. Die haarkapper-kelnerin begin nou my hare op my kop stapel in die vorm van ‘n Russies-Ortodokse kerkkoepel. My hart sak in my skoene. Die haarkapper begin stelselmatig my hare afpik. Lok vir lok. Charlize begin van voor af in die vrye natuur haar hare in die wind swaai.
Uiteindelik is my vriendin klaar. (Ek gebruik met ‘n skoon gewete die term vriendin, aangesien mense wat so lank in mekaar se geselskap is, nie anders kan as om vriende te wees nie, ongeag of beide van hulle met mekaar gepraat het of nie.) Nou eers weer ‘n draai by die wasbak, en dan ‘n afdroogsessie. Sy vertel my van ‘n wonderlike produk wat mens in jou hare sit wat dit dan laat lyk of daar glad nie iets in jou hare is nie. Nee, toemaar, dink ek – dít gaan ek ten minste self kan regkry. Met min moeite. Sy speel weer kelnerin en bring vir my op ‘n skinbord ‘n stomende warm lappie om my gesig en nek mee af te vee; daarmee saam ook die wonderproduk, wat sy met vrye gemoed in my hare invryf.
Dan – ongelukkig tyd om te gaan! Nog ‘n laaste draai by die kasregister, natuurlik. 22 Euro, glad nie sleg nie – alles in ag genome, ‘n winskopie.
By die huis kyk ek vir die eerste keer ernstig in die spieël presies wat my vriendin nou eintlik opgedis het. Vanselfsprekend ná ek die onsienbare jel uitgewas het. Diepe insig: uit persoonlike ondervinding kan ek meedeel dat die magiese nog nie heeltemal uit die westerse samelewing verdwyn het nie. 22 Euro kan nog steeds jou skouduif in ‘n aasvoëlnes verander! Nou ja, mens sou dink ek sal van nou af haarkappers vermy. Maar my vertroue is nie heeltemal soveel gekrenk soos my eer nie: ek kan eintlik nie wag vir my volgende besoek aan die haarkapper nie. Behalwe vir die voorreg om nog ‘n nuwe besigheid te ontdek, sien ek verskriklik daarna uit om my ingeoefende Duits ten toon te stel: “Alles af, asseblief.”
P.S. Ek mis die mense daar by Rocky se haarsalon in Duncanstraat in Pretoria. (Lees: Rocky en Kevin.) Mens kon daar regtig lekker kuier. Nie dat ek ooit regtig lank daar by hulle moes wag nie. Daarbenewens het hulle my altyd, selfs na ek nie meer regtig suiwer student was nie, teen studenteprys laat betaal. So met ‘n “hou jou geld man, dit was mos nie moeite nie” houding. Iemand, stuur asseblief vir hulle groete.
Bygedra deur Ronald 
wurmblikkie 